1660 moet een belangrijk jaar voor Godard van Reede-Ginkel zijn geweest. Hij was voor het eerst lange tijd ver van huis. Dit is te lezen in een verslag van Lodewijk Huygens, zoon van de diplomaat en hoveling Constantijn Huygens. Hij gaat ook mee vanwege zijn kennis van de Spaanse taal. Tijdens deze reis houdt Huygens een dagboek bij, ook wel bekend als het Spaans Journaal.

In het dagboek staat Huygens uitgebreid stil bij het afscheid van Margaretha Turnor en Godard op de kade van Hellevoetsluis. Hij omschrijft dit vertrek als “zeldzaam en vermakelijk“. Godard stond namelijk tijdens het afscheid tussen zijn huilende moeder en zijn metgezellen. Huygens omschrijft de situatie als volgt: “Draaide hij zich naar de zijde van zijn moeder, dan huilde hij tranen met tuiten en op hetzelfde ogenblik dat hij zich naar ons keerde, begon hij minstens zo smakelijk te lachen. Hij deed dat iedere keer als hij zich van de een naar de andere wendde zonder dat hij zichzelf daarbij in de hand had. Als ik me goed herinner, heb ik dat nog nooit iemand zien doen”.

Het begin van deze grote reis was voor de zestienjarige Godard niet makkelijk maar hij sloeg zich er kranig doorheen en zo stond hij 296 dagen later als een trotse zelfbewuste man weer op de kade van Hellevoetsluis.